​اقتصاد نیوز:متخصصان حوزه “هوش مصنوعی” معتقدند که تا ۲۰ سال آینده ما می‌توانیم از “ایمپلنت‌های مغزی” استفاده کنیم.

انواع میکروچیپ ایمپلنت

1. میکروچیپ ایمپلنت RFID مورد استفاده برای شناسایی فرد یا حیوان
2. میکروچیپ ایمپلنت مغز(mind implant microchip) مورد استفاده برای پردازش امواج مغزی و کنترل ذهن
3. میکروچیپ ایمپلنت‌های پزشکی مورد استفاده برای شنوایی و بینایی و تزریق دارو در بافت سرطانی
4. میکروچیپ ایمپلنت دندان برای ردیابی و شنود
5. میکروچیپ تحریک عصبی Micromodular کاربرد در پزشکی برای تقویت عصب عضله یا کاهش درد از طریق تحریک عصبی

میکروچیپ مغز چیست؟

میکروچیپ مغز Brain implant که از طریق حفره بینی کاشته می‌شود برای کنترل ذهن فرد بکارد می‌رود و فرد قربانی متحمل دردها و رنج‌های بسیاری می‌شود. میکروچیپ مغز، ایمپلنت و تجهیزات تکنولوژیکی هستند که مستقیماً درمغز فرد قربانی یا حفره بینی کاشته می‌شود. چنین ایمپلنت‌هایی یک پیوند تعاملی بین مغز انسان و ابر رایانه‌ها ایجاد می‌کنند. هدف میکروچیپ‌ها نفوذ در افکار و رفتار افراد قربانی بدون آگاهی آن‌ها و بر خلاف اراده آزاد آنهاست. فرد قربانی می‌تواند از طریق ماهواره‌ها یا شبکه‌های مخابراتی در هر نقطه از جهان نظارت و کنترل شود. عملکرد مغز را می‌توان از طریق تغییر فرکانس تغییر داد. میکروچیپ‌ها از سیلیکون تولید می‌شوند و پس از کاشته شدن، کشف آن‌ها بدون تجهیزات تخصصی و پرسنل آموزش دیده تقریباً غیرممکن است. برخی از فیلم‌های سینمایی محبوبی مانند Brainstorm, RoboCop, Johnny Mnemonic، کاندیدای منچوری و Hardwired یک ایمپلنت میکروچیپ مغزی به نمایش می‌گذارند. در سال ۱۹۴۸ میلادی «نوربرت واینر» کتابی تحت عنوان «سایبرنتیک» منتشر کرد و در آن ارتباط عصبی و تئوری کنترل که قبلاً در آن زمان در حلقه‌های کوچکی [در جامعه] مورد استفاده بودند تشریح کرد. «یونجی ماسودا»، پدر جامعه اطلاعات در سال ۱۹۸۰ میلادی نگرانی اش را این گونه بیان کرد که آزادی ما به سبک اورول گونه ای به وسیله تکنولوژی سایبرنتیک که کاملاً برای اغلب مردم ناشناخته است، تهدید می‌شود. این تکنولوژی مغزهای مردم را از طریق میکروچیپ‌های کاشته شده [ایمپلنت شده] در مغزشان به ماهواره‌های کنترل شده به وسیله سوپر رایانه‌های مستقر در مراکزی در زمین مرتبط می‌کند.

نخستین ایمپلنت‌های مغزی در سال ۱۹۷۴ میلادی در ایالت «اوهایو» در آمریکا و همچنین در استکهلم پایتخت سوئد از طریق جراحی کار گذاشته شدند. الکترودهای مغزی در جمجمه کودکان بدون اطلاع والدینشان در سال ۱۹۴۶ میلادی نصب شدند. در دهه‌های ۵۰ و ۶۰ میلادی در طول پژوهش دربارهٔ اصلاح رفتار و عملکرد مغز و بدن، ایمپلنت‌های الکتریکی داخل مغز حیوانات و انسان‌ها به ویژه در آمریکا کار گذاشته می‌شدند. روش‌های کنترل ذهن در تلاش‌هایی برای تغییر رفتار و طرز تلقی (ذهنیت) انسان استفاده شد. تحت تأثیر قرار دادن و تغییر دادن عملکرد مغز یک هدف مهم نیروهای نظامی و سرویس‌های اطلاعاتی شد.

۴۴ سال پیش ایمپلنت‌های مغزی در عکس‌های رادیوگرافی (ایکس ری) به اندازه یک سانتی‌متر ظاهر شدند. ایمپلنت‌های بعدی به اندازه یک دانه برنج کوچک شدند. آن‌ها از جنس سیلیس و پس از آن هم از جنس «گالیوم ارسناید» بودند. امروزه ایمپلنت‌ها به اندازه کافی کوچک هستند که داخل گردن یا پشت (کمر) نصب شوند و همچنینن با تزریق در شریان و در قسمت‌های مختلف بدن در طول عمل‌های جراحی با رضایت یا بدون رضایت فرد کار گذاشته شوند. در حال حاضر شناسایی و حذف و برداشتن ایمپلنت تقریباً بسیار دشوار است. زیرا از عملکرد دقیق میکروچیپ‌ها اطلاعات کافی در دست نیست. دستگاه‌های آشکارساز دیجیتال آن‌ها را شناسایی و از تصویر نهایی حذف می‌کنند.

این به‌طور تکنیکی برای هر تازه به دنیا آمده‌ای امکان‌پذیر است که به او یک میکروچیپ تزریق شود چنین طرح‌هایی در آمریکا به‌طور سری مورد بحث هستند، بدون این که در محضر عموم مورد بحث قرارگیرند. در سوئد نخست‌وزیر وقت «اولاف پالمه» در سال ۱۹۷۳ برای ایمپلنت کردن زندانی‌ها اجازه داد و مدیر پیشین بازرسی دیتا (داده‌ها) ژنرال «یان فریز» فاش کرد که بیماران تحت پرستاری در منزل در اواسط دهه هشتاد میلادی ایمپلنت شدند.

انسان‌های ایمپلنت شده می‌توانند در هر جایی مورد تعقیب واقع شوند. عملکرد مغزشان می‌تواند از راه دور به سوپر رایانه ارسال شود (مورد مشاهده و بررسی قرار گیرد) و حتی از طریق تغییر فرکانس‌ها تغییر داده شود. موش‌های آزمایشگاهی [منظور کسانی هستند که برای آزمایش و تجربه این تکنولوژی مورد استفاده قرار می‌گیرند] در این آزمایش‌ها مخفی، تشکیل شده‌اند از زندانی‌ها، سربازها، بیماران ذهنی، بچه‌های معلول، مردم نابینا و ناشنوا، زنان مجرد، سالمندان، بچه‌های مدرسه ای و هر گروه از مردم که در تست‌های روانشناختی به عنوان افراد مرزی شناخته می‌شدند. برای مثال، تجارب منتشر شده زندانیان در زندان ایالت «یوتا» از نظر انسانی شوک برانگیز هستند. امروزه میکروچیپ‌ها به وسیله امواج رادیویی فرکانس پایین عمل می‌کنند. با کمک ماهواره‌ها، شخص ایمپلنت شده می‌تواند هر جایی در دنیا مورد ردیابی قرار گیرد.

طبق گفته دکتر «کارل ساندرز کسی» که ارتباط زیستی بین هوش مصنوعی و انسان (آی‌ام. آی) که داخل مردم تزریق می‌شود را اختراع کرد، چنین روشی در جنگ در بین تعدادی آزمایش شده هنگامی که یک میکروچیپ ۵ میکرو میلی‌متری (قطر یک تار مو ۵۰ میکرومتر است) داخل عصب بیناییقرار داده شود، آن میکروچیپ ایمپالس‌های عصبی را که شامل تجربه‌ها، بوها، دیده‌ها (آنچه فرد می‌بیند) و صدای شخص است را از مغز به بیرون ارسال می‌کند. [به عبارت دیگر هر چه فرد توسط حواس پنج‌گانه خود احساس می‌کند اعم از بینایی، شنوایی، بویایی، لامسه، چشایی به کمک سوپرکامپیوترها و تجهیزات جانبی دیگر توسط کنترل‌کننده‌ها قابل درک است. این ایمپالس‌های عصبی می‌تواند به مغز شخص از طریق میکروچیپ پس فرستاده شود تا دوباره توسط شخص تجربه شوند.

با استفاده از یک سیستم مانیتور از راه دور، یک اپراتور کامپیوتر [کنترل‌کننده] مستقر روی زمین می‌تواند پیام‌های «الکترو مگنتیک» (تبدیل شده به کد به صورت سیگنال) را به سیستم عصبی ارسال کند که روی عملکرد فرد مورد هدف تأثیر بگذارد. با سیستم مانیتور از راه دور، اشخاص سالم می‌توانند القا شوند تا توهم ببینند و صداها را در سرشان بشنوند. هر فکر، عکس‌العمل، هر چه شنیده می‌شود و آنچه مشاهده می‌شود هر کدام یک پتانسیل عصبی معین ایجاد می‌کند؛ در مغز و میدان‌های الکترو مگنتیک آن اثر می‌گذارد که اکنون می‌تواند به افکار، تصاویر و صداها رمزگشایی شود؛ بنابراین تحریک الکترو مگنتیک می‌تواند امواج مغزی شخص را تغییر دهد و روی فعالیت عضلانی با ایجاد کردن انقباض و گرفتگی عضله تأثیر بگذارد که به صورت شکنجه تجربه شده‌است.